چاپ کردن این صفحه

دوازدهمین بی (نگاهی به کاربردها و اثرات ویتامین ب12 در بدن انسان)

این مورد را ارزیابی کنید
(2 رای‌ها)

گردآوری و ترجمه: دکتر سید وحید میرصفایی شرکت داروسازی رها

ویتامین ب12 (B12) – که با نام سیانوکوبالامین نیز شناخته می شود.- یک ویتامین محلول در آب بوده که در فرآیندهای مختلف بدن انسان نقش موثری دارد.

به طور مثال بدن شما از این ویتامین در سنتز DNA، تولید گلبول های قرمز و آزادسازی انرژی استفاده می کند. هم چنین ویتامین ب12 (B12) بر خلق و خو و حافظه اثرگذار بوده و در عملکرد بهینه ی مغز و سیستم اعصاب نقش موثری دارد.

بر همین اساس، کمبود این ریزمغذی می تواند موجب کاهش سلامت بدن شود.

1

 

علل، عوارض و نشانه های کمبود ب 12

بدن شما برای جذب موثر ویتامین ب 12 (B12)، نیاز به داشتن سیستم گوارشی سلامت (معده و روده)، پانکراس با عملکرد مناسب و سطح رضایتبخشی از فاکتور داخلی دارد. فاکتور داخلی، پروتئینی است که در معده به ویتامین ب12 متصل شده و به جذب آن کمک می کند.

زنان بالغ، روزانه به 2/4 میکروگرم ویتامین ب12 نیاز دارند. این نیاز روزانه، در دوران بارداری و شیردهی به 2/8 میکروگرم در روز افزایش می یابد. مردان بالغ، با مصرف روزانه، 2/6 میکروگرم ویتامین ب12، می توانند نیاز بدن خود به این ویتامین را پاسخ دهند.

ویتامین ب12 (B12) اضافه بر نیاز روزانه، می تواند در کبد ذخیره شده و مقدار کمی از آن از طریق ادرار، عرق و مدفوع دفع می شود. از این رو و البته به خاطر نیاز کم روزانه به این ویتامین، بدن ما تا 1 سال ذخیره ی کافی از ویتامین ب 12 در خود دارد و در صورتی که کمبود این ویتامین در رژیم غذایی بیش از 1 سال طولانی شود، علائم کمبود آن شروع به ظهور می کنند. کمبود ویتامین ب12 (B12)، عوارض متعددی دارد. علائم کمبود ویتامین ب12 شامل:

  • خستگی مزمن
  • تنگی نفس
  • تپش قلب
  • احساس سوزن سوزن شدن یا بی حس شدن دست و پاها (مخصوصاَ نوک انگشتان)
  • ضعف در حفظ تعادل بدن
  • تضعیف قدرت تمرکز
  • ضعف در حافظه
  • ضعف در مکان یابی
  • تغییرات در خلق و خو
  • بی خوابی

افرادی که بیشترین احتمال بروز کمبود ویتامین ب 12 را دارند شامل سالمندان، افراد سیگاری، سوءمصرف کنندگان نوشیدنی های الکلی و افراد گیاهخوار هستند.

عواملی که احتمال کمبود این ویتامین را تشدید می کنند شامل جراحی های روده، اختلالات پانکراس، عفونت های انگلی و برخی بیماری های خودایمنی می شوند.

علاوه بر این، برخی داروها از جمله متفورمین، مهار کننده های پمپ پروتونی (مثل امپرازول و پنتوپرازول) و ضد اسید ها می توانند توانایی بدن شما را در جذب ویتامین ب12 (B12) کاهش دهند.

شرکت داروسازی رها، بنا بر رویکرد همیشگی خود، سلامت جامعه و خانواده ها را اولویت اصلی خود دانسته و در همین راستا اقدام به تولید فرآورده های "قرص بازشونده در دهان ب12"، "قرص باز شونده در دهان رافولیت®" و آمپول های تزریقی "راویت-بی" و "ب 12" نموده است.

لذا در افرادی که در معرض کمبود ویتامین ب 12 هستند، مصرف مکمل های غذایی حاوی ویتامین ب12 (B12) از جمله قرص باز شونده در دهان ب12 و قرص بازشونده در دهان رافولیت توصیه می شود.

چگونه از مصرف کافی ویتامین ب12 مطمئن شوید!

ویتامین ب12 (B12) به طور اختصاصی در غذاهای حیوانی یا مواد غذایی غنی شده با این ویتامین یافت می شود. از جمله ای این مواد غذایی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

2

 

  • گوشت قرمز و سفید: بیشترین میزان ویتامین ب12 در گوشت قرمز یافت می شود.
  • لبنیات: شامل شیر، پنیر و ماست.
  • تخم مرغ: علی الخصوص زرده ی تخم مرغ
  • مواد غذایی غنی شده: غلات حجیم شده برای صبحانه، مکمل های غذایی حاوی مخمر و برخی شیرهای گیاهی غنی شده با این ویتامین.

مکمل های غذایی نیز در کنار رژیم غذایی، می توانند در تامین این نیازهای روزانه نقش موثری داشته باشند. از جمله کامل ترین این مکمل های غذایی، "قرص بازشونده در دهان رافولیت®" محصول شرکت داروسازی رها است که علاوه بر 1000 میکروگرم ویتامین ب12، حاوی 2000 میکروگرم ویتامین ب6 و 400 میکروگرم فولیک اسید بوده و می تواند 100% نیازهای روزانه ی بدن شما را تامین کند. هم چنین فرمولاسیون و مواد اولیه ی مورد استفاده در رافولیت®، کاملاَ مطابق با رژیم گیاه خواری انتخاب شده و هیچ ماده ای با منبع حیوانی در آن به کار نرفته است. این انطباق، رافولیت® را مناسب و تخصصی ترین فرآورده ی حاوی ویتامین های خانواده ی ب برای افراد گیاه خوار نموده است.

3

منابع:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10784463

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26912492

https://www.nap.edu/read/6015/chapter/11

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6543499/

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4993789/

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25369926

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25824066